Het verhaal… Een schaal vol prullaria

Het was tijd.
Tijd om de spullen uit te zoeken en op te bergen of weg te geven.
Op de tafel stond een schaal van keramiek. Groen , in stervorm.
Die had ze zelf ooit gemaakt.
Op het haltafeltje stond ie. En iedereen die thuiskwam of wegging legde er iets in of haalde er iets uit.
Het haltafeltje was er niet meer. Het huis was leeg.
De zon scheen door het raam en liet in zijn stralen zien dat de hele inhoud stoffig was.
Zou ik het allemaal weggooien? Had iemand nog iets aan een oud kompas, een mes…?
Waarom had ze dit allemaal bewaard? Ze kan het me nu niet meer vertellen, ze is oud en moe en weet nog weinig meer.
Dat vilten klimopblad, was het een deel van een corsage, opgespeld door haar eerste liefde?
Die sleutel… toegang tot welke deur?
Oude klos handgaren. Degelijk, ruikt zelf nog net zoals vroeger.

Ik sta op. Besluit de hete schaal met inhoud mee te nemen en naar haar toe te gaan.
Ik zal haar vragen: “Mamma, van wie was die veer“?
Ik hoop dat ze het nog weet. Veel is ze vergeten, maar af en toe veert ze op, lichten haar ogen als bij een binnenpretje en mompelt ze een naam….

Ze neemt al haar verhalen en namen mee. Terug.
Terug naar toen?


H.M.Evers-Dokter