Wereldproblemen

Serapio analyseert de wereld zittend voor de televisie. Hij zapt naar CNN. Waar moet het naartoe met de verhoging van het schuldenplafond? Tot waar moet het verhoogd worden? Tot aan de hemel en totdat de overheid al het geld heeft opslokt? De werkeloosheid loopt de spuigaten uit. Wat is er gebeurd met de American Dream, Amerika het land van grenzeloze mogelijkheden. Van schoenpoetser tot bankdirecteur. Sinds Obama president is, denken de zwarte Amerikanen dat zij niet meer hoeven te werken. En dan de ambtenaren die lekker thuis zitten. Als zij hier zoiets zouden flikken, dan komen die overheidsdienaren nooit meer terug naar het werk. Als ze maar doorbetaald krijgen.

   Hij zapt naar Nederland 3, De Wereld Draait Door. Aan tafel zit als gast van Matthijs van Nieuwkerk een profvoetballer die recent uit de kast is gekomen.

   “Maria,” schreeuwt Serapio tegen zijn vrouw. “Doe alle kasten op slot. Timmer ze dicht. Wie hier in de kast zit, blijft erin.” Homoseksualiteit moet afgeschaft worden. Homoseksualiteit is een objectieve afwijking, zei de Paus. Die kan beter zijn mond houden en eens kijken hoeveel verkeerde priesters er wel niet op zijn rots zitten.

   In de buurt waar hij opgroeide, waren geen homo’s. Ja, twee jongens. Maar die waren door hun grootmoeders als mietjes opgevoed. Hoe wil je anders dat zij opgroeien? Eentje is later getrouwd en heeft twee kinderen, die is bekeerd.

   Serapio zit voor de televisie in de grote leren stoel die hij tien jaar geleden op zijn vijftigste verjaardag cadeau heeft gehad. Het leer is helemaal gescheurd, maar hij wil de stoel voor geen geld van de wereld wegdoen. Hoe Maria ook smeekt, want die vindt hem afschuwelijk staan in de huiskamer, vooral met Kerst.

   “Maria!” schreeuwt Serapio weer. “Moet ik soms doodgaan van de dorst?”

   Maria aarzelt om op te staan. Zij vindt het juist heel interessant te horen wat die profvoetballer te vertellen heeft.

   “Laat hem bij het damesteam gaan voetballen,” oppert Serapio. “Moet ik zelf opstaan? Au, ik krijg weer een steek in mijn lies.” Serapio mankeert niets aan zijn lies.

   Maria staat op om het traditionele glas whisky in te schenken. Eerst het glas helemaal vullen met kleine ijsblokjes en daaroverheen een flinke scheut White Label. Serapio zit dan de hele tijd te rinkelen met het ijs in het glas. Dat geluid werkt al dertig jaar op Maria’s zenuwen.

   Hij zapt door. Pauw & Witteman, weer een kletsprogramma. Wat kunnen die Nederlanders toch kletsen, zeg. Of er bezuinigd moet worden bij de publieke omroepen. Hij kent publieke vrouwen, publieke instellingen, de publieke sector, maar publieke omroepen? Nee.

   “Maria, wat zijn publieke omroepen?”

   “De Vara, NCRV, de EO, VPRO, televisie ... eh, dingesen die subsidie van de overheid krijgen.”

   “Geld van de overheid is geld van de belastingbetaler. Dan ben ik er tegen.”

   “Waartegen?” vraagt Maria. “Dat er bezuinigd wordt?”

   “Nee, dat de overheid geld geeft.”

   “Dan ben je ervoor.”

   Serapio trekt een rare snoet. Dat doet hij altijd wanneer Maria hem te slim af is.

   Oppositiepartijen D66, SGP en ChristenUnie sluiten akkoord met regeringspartijen PvdA en VVD over kabinetsbegroting. Hoort hij dat goed?

   “Maria, hoor ik dat goed?”

   “Gelukkig ben je nog niet doof.”

   Hij zat ook in de politiek op een blauwe maandag, in de oppositie. Dat was simpel, op alle voorstellen van de coalitie moest je tegen stemmen. Hij las de stukken niet eens. Af en toe, om het spannend te maken, verliet de hele oppositie de vergadering. Dan gingen ze gezellig een biertje drinken bij de Dominicaanse verderop, er zaten alleen maar mannen in de fractie. In Aruba wilden zij op een gegeven moment uit frustratie de statendebatten afschaffen, de oppositie kwam toch nooit opdagen.

   “Serapio, het gas is op,” roept Maria vanuit de keuken. “Ga bij het benzinestation snel een kleine gasfles halen, de funchi wordt hard.”

   Daar heeft hij nou een hekel aan. Gestoord te worden voor onbelangrijke zaken terwijl hij bezig is met wereldproblemen.