Afdankertjes

Buiten sneeuwt het en ik lig onder de dekens met een sinusitis. Ik gebruik een baddoek in plaats van een handdoek om mijn neus te snuiten. De platenspeler is binnen handbereik en daarop draait voor de zoveelste keer vanavond het inmiddels grijs gedraaide nieuwste album van de Beatles, Sgt. Pepper’s Lonely Heart Club Band. Mijn favoriete nummer is ‘She’s leaving home’, over een meisje dat op een woensdagochtend om vijf uur haar ouderlijk huis verlaat en een brief achterlaat. De ouders vragen zich af wat zij verkeerd hebben gedaan, want zij hebben hun dochter alles gegeven wat zij hadden. Behalve begrip, blijkt aan het eind van het liedje. Herkenbaar?

Wat ik hier vertel is natuurlijk lang geleden, dat had u al in de gaten. Wat ik wil duidelijk maken is dat ik voor teksten met inhoud ga, liedjes die een verhaal vertellen. Een ander lied van latere datum is ‘A boy named Sue’ van Johnny Cash. Het verhaal van een jongen die door zijn vader, voordat deze zijn moeder verlaat, Sue wordt genoemd. Op school plagen de jongens hem en de meisjes giechelen wanneer zij zijn naam horen. Sue brengt al vechtend zijn jeugd door. Hij gaat overal naar zijn vader op zoek en zweert dat hij hem vermoordt wanneer hij hem vindt. Hij vindt hem in een café en er volgt een gevecht, waarbij zij allebei hun revolvers trekken, anders was het geen Amerikaans verhaal. Met getrokken revolvers legt de vader uit aan zijn zoon dat hij hem Sue genoemd heeft om hem te sterk te maken, ‘this world is rough and you’ve gotta be tough’. Zoon begrijpt het nu, vader en zoon vallen elkaar in de armen. Zeer overdreven, maar er zit een kern ter overdenking in. Niet dat u nu meteen uw zoontje Zulaika of Natasha moet gaan noemen.

Recentelijk schoot mij een heel oud lied te binnen, ‘Second Hand Rose’(1921) van Fanny Brice, later ook gezongen door Barbra Streisand.. In een lokale krant las ik twee berichten. Het eerste verhaalde over vijftig gebruikte computers van de Nederlandse ministerie van Verkeer en Waterstaat, symbolisch overhandigd door minister Camiel Eurlings aan onze minister Adriaens. De computers zijn bestemd voor het onderwijs. Het andere ging over ongeveer 1100 oude business seats uit het voetbalstadion De Kuip in Rotterdam die naar de Nederlandse Antillen en Suriname zullen worden overgebracht. Nu moet je een gegeven paard niet in de bek kijken en ik wil ook niet ondankbaar zijn, maar ik moest onwillekeurig denken aan Second Hand Rose.

Laat mij terugkeren naar mijn studentenkamer. De platenspeler had ik voor vijfentwintig gulden op de kop getikt bij de lompenboer en verder was mijn kamer volgepropt met tweedehands spullen. Mijn bed van toen staat nu in de kamer van mijn dochter. Het arme meisje moest als kind noodgedwongen slapen op een bed van meer dan dertig jaar oud.

De tijden zijn echter veranderd. In het appartement van mijn studerende dochter staan voornamelijk nieuwe spullen. Op de scholen willen de leerlingen nieuwe computers. Het is zelfs zo dat de eisen aan computers in het onderwijs hoger zijn dan die aan computers in een kantooromgeving. De toepassingen in het onderwijs zijn allemaal multimedia, terwijl kantoorapplicaties hooguit gebruik maken van graphics.

Of de voetbalsupporters ook op nieuwe stoelen willen zitten, weet ik niet. Wie geen geld heeft kan niets eisen, no money, no love. Ik ben niet tegen afgedankte spullen, maar zij moeten wel bruikbaar zijn. Zo kunnen wij best een achttal afgedankte ministers gebruiken. Jan Peter zal na de verkiezingen van 2010 ongetwijfeld nog een tijdje meekunnen, Camiel ook.

K.